Życiorys świętej Weroniki Giuliani
Urszula Giuliani urodziła się 27 grudnia 1660 roku we włoskim miasteczku Mercatello sul Metauro. Dziewczynka była jedną z siedmiu córek pobożnego małżeństwa, jednak nie długo cieszyła się bliskością swojej mamy, która zmarła po 5 latach od urodzenia dziecka.
Podobno Urszulka już jako niemowlę widziała jakby żywe postacie ze świętych obrazków. Podczas zabawy w zrywanie kwiatów, ujrzała Dzieciątko Jezus, które oznajmiło dziewczynce: „Ja jestem prawdziwym kwiatem”. Od tego momentu mała chrześcijanka wszędzie poszukiwała Jezusa i otrzymała przydomek „ogień”. Płonący żar świadczył o jej cechach charakteru np. ruchliwość, stanowczość, gorliwość, ale również określał nieugaszony płomień w jej duszy.
Droga duchowa dziewczynki była szybka i nieakceptowana przez ojca. Urszula przyjęła sakrament bierzmowania w wieku siedmiu lat, a trzy lata później przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej. Od tego czasu podczas każdej komunii doświadczała trzech łask:
- zjednoczenia,
- przemienienia,
- zaślubin niebieskich.
O mój Boże, teraz jestem Ciebie jeszcze bardziej spragniona i głodna. Nie zaspokoję się nigdy, dopóki nie znajdę się cała w Tobie, z Tobą i dla Ciebie” (D III 3) — cytat z dzienniczka św. Weroniki Giuliani dotyczący komunii świętej.
Marzeniem Urszuli było wstąpienie do zakonu i oddanie swojego życia dla Jezusa Chrystusa w celu odkupienia grzechów popełnianych przez ludzi.
W 1677 roku dziewczyna (16 lat) dołączyła do zakonu sióstr klarysek-kapucynek w mieście Città di Castello (Włochy). Rok później chrześcijanka przyjęła śluby i imię zakonne Weronika. Niedawno mianowana siostra uważana była za życzliwą kobietę, ale niezwykle surową względem siebie. Zanim Weronika została ksienią klasztoru (przełożoną wspólnoty sióstr), pełniła różne funkcje np. zakrystianki, kucharki, mistrzyni nowicjuszek. Oddana Bogu, uważana była za najukochańszą matkę w zakonie.
Najważniejsze wydarzenie w życiu Weroniki Giuliani miało miejsce w 1694 roku. To wtedy zakonnica przeżyła tzw. „mistyczne zaręczyny i zaślubiny z Chrystusem”, a trzy lata później otrzymała dary stygmatów, które sprawiały ogromne cierpienie. Święta napisała dzienniczek, w którym opisuje swoje mistyczne przeżycia, podobnie jak św. Faustyna Kowalska. Jezus podczas wizji obdarowywał zakonnicę pociechą, dodając sił i słodyczy życia.
Zobacz także:
W pewnym momencie zobaczyłam jak z Jego pięciu ran wyszło pięć jasnych promieni, które zbliżyły się do mnie. Widziałam je, jak stawały się małymi płomieniami. W czterech znajdowały się gwoździe, a w jednym była włócznia jakby ze złota, cała rozżarzona, która przebiła mi serce. Gwoździe natomiast przebiły moje ręce i nogi — opis otrzymania stygmatów z dzienniczka św. Weroniki Giuliani.
Fragment dzienniczka św. Weroniki Giuliani
Mając pięć, czy sześć lat, niekiedy szłam do tego pokoju, w którym była Błogosławiona Dziewica z Jezusem na ramionach, (...) obraz (...). I tak mówiłam do Dzieciątka: "Chodź ze mną, mój Jezu, będziemy się razem modlić; nie chcę, żebym tam przyszli inni – chcę tylko Ciebie. Maryjo, daj mi twego Twojego Syneczka do towarzystwa”. I nagle zdawało mi się, że obraz ten zupełnie się zmienił i nabrał piękna: widziałam Go już nie na wizerunku, lecz prawdziwego i rzeczywistego. A potem w mgnieniu oka stawał się taki, jaki był wcześniej. I nawet, gdy odeszłam stamtąd, tak intensywnie o nim myślałam, że kiedy tylko pojawiła się chwila, że nikt mnie nie mógł widzieć, wracałam do mojej Madonny. Wszystko dobre i piękne, co mogłam mieć, zanosiłam Dzieciątku Jezusowi i wydaj mi się, że kiedyś poprosiłam Go, żeby jadł razem ze mną. Jeden raz, wydaje mi się, że nawet spożył kąsek czegoś.
Kogo patronką jest św. Weronika Giuliani?
Św. Weronika Giuliani uznawana jest za patronkę osób zagubionych i oddalonych od Boga.
Ponadto zakonnica czuwa nad:
- grzesznikami,
- szermierzami,
- klaryskami.
Jak i kiedy zginęła święta Weronika?
Święta Weronika Giuliani zmarła 9 lipca 1727 roku w Città di Castello. Siostra przez całe swoje życie cierpiała, ale swoje troski powierzała Bogu. Klaryska kapucynka poddawała się nieustannym pokutom i umartwieniom, a ponadto odczuwała ból z powodu licznych chorób ciała oraz duszy (np. poczucie osamotnienia). Przełożona zmarła w wieku 67 lat wykończona poważnymi chorobami.
„Kto chce należeć do Boga, musi najpierw umrzeć dla siebie” — z dzienniczka świętej.
Dzień św. Weroniki w Polsce
Siostra Weronika nie zawsze zachowywała się w sposób akceptowany przez innych. Liczne dary, jakie otrzymywała od Boga, były podważane m.in. przez jej spowiednika. Kapłan uważał ją za opętaną i poddał sprawę do Kongregacji św. Oficjum. Władze kościelne nakazały traktować Weronikę jako oszustkę. Ona sama podczas oskarżeń zachowywała spokój, powtarzając: „Spadnijcie na mnie wszystkie kary, choćbyście były bez miary”.
Po śmierci zakonnicy nikt nie miał wątpliwości, że zasługuje na miano świętej. Św. Weronika Giuliani została beatyfikowana 17 czerwca 1802 roku przez papieża Piusa VII, a kanonizowana 37 lat później z rąk Grzegorza XVI. Obecnie wspomnienie mistyczki obchodzone jest 9 lipca w Kościele katolickim.
Sprawdź też:
Krótka modlitwa do św. Weroniki
Panie Jezu, cudownie odcisnąłeś oznaki twojej Męki na ciele św. Weroniki, dziewicy. Spraw, byśmy umartwiając nasze ciała, dostąpili wiecznej radości nieba. Amen.
Modlitwa do św. Weroniki Giuliani za dusze w czyśćcu cierpiące
Panie Jezu Chryste, przez wstawiennictwo Twojej Najświętszej Matki oraz świętej Weroniki Giuliani, którą powołałeś do bycia pośredniczką między Bogiem a duszami czyśćcowymi, polecam Ci moich drogich zmarłych..., którzy cierpią, oczekując na pełne zjednoczenie z Tobą, Najwyższą Miłością. Skróć ich męki i pozwól im szybko cieszyć się radością wieczną. Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym na wieki wieków. Amen. Wieczne odpoczywanie racz im dać, Panie...
Ikonografia chrześcijańska – św. Weronika Giuliani
W ikonografii chrześcijańskiej Weronika Giuliani przedstawiana jest jako siostra zakonna – kapucynka, najczęściej z koroną cierniową ubraną na głowie i z krzyżem Męki Pańskiej w ręku.
Do głównych atrybutów świętej można również zaliczyć:
- stygmaty,
- ogień,
- serce,
- narzędzia Męki Chrystusa.
