Sol Invictus: co to znaczy?
Sol Invictus określane jako moment narodzin Niezwyciężonego Słońca jest dawnym świętem pogańskim z okresu Cesarstwa Rzymskiego. Święto przypadało na czas przesilenia zimowego. Najdłuższa noc w roku – po której każdy kolejny dzień stawał się coraz dłuższy – była symbolicznym momentem wyjścia z mroku i przyjęcia światła. Święto Sol Invictus było czcią oddaną najważniejszemu bóstwu rzymskiemu, które panowało nad tym, co na ziemi i niebie. Jego kult ustanowił w 274 roku n.e. cesarz Aurelian i nadał mu najwyższy status pośród wszystkich innych rzymskich bóstw.
Zobacz także:
Kiedy obchodzono święto Sol Invictus?
Starożytne święto solarne Sol Invictus było obchodzone 25 grudnia. Najstarszy zachowany zapis dotyczący oddawania czci rzymskiemu bóstwu właśnie tego konkretnego dnia pochodzi z 354 roku n.e. Pogańskie uroczystości zbiegały się z okresem przesilenia zimowego, kiedy to następował triumf światłości i nowy początek. Dawniej uznawano, że to 25 grudnia następuje zimowe przesilenie. Dlatego ten dzień uznano za narodziny boga Słońca, które były zapowiedzią nadejścia dłuższych dni, jasności i budzącej się do życia przyrody.
Oprócz tego dawne rzymskie bóstwo Sol Invictus miało także przypisany własny dzień tygodnia, podczas którego oddawano mu cześć. Ustanowił go cesarz Konstantyn I wielki na mocy dekretu z 7 marca 321 roku n.e. To niedziela stała się oficjalnym dniem kultu Niezwyciężonego Słońca. Była określana jako dies Solis.
Sol Invictus – święto solarne: jaka jest jego historia?
Starożytny kult Sol Invictus został rozpowszechniony głównie na terenie Cesarstwa Rzymskiego. Święto upamiętniało narodziny niezwyciężonego boga Słońca, który panował nad innymi bóstwami.
Zobacz także:
Zobacz także:
Sol Invictus był pogańskim bóstwem, wywodzącym się od rzymskiego solarnego boga Sol, którego pierwowzorem był grecki słoneczny bóg Helios. W bóstwie Niezwyciężonego Słońca Sol Invictus odnaleźć można było również echa innych wierzeń i religii Wschodu – m.in. syryjskiego El Gabala oraz wywodzącego się z perskich wierzeń Mitry. W jego majestatycznej postaci doszukiwano się uosobienia wszelkich innych bóstw, zaś jego ziemskim przedstawicielem stał cię cesarz Aurelian. Po zakończeniu jego panowania, kult Sol Invictus był nadal kontynuowany. Zaczął zanikać dopiero wówczas, gdy w Rzymie pojawiło się chrześcijaństwo.
Współistnienie święta narodzin Słońca oraz Bożego Narodzenia nie trwało długo. Pod koniec IV wieku n.e. starożytne pogańskie święto zostało w pełni wyparte przez chrześcijan, którzy tego dnia upamiętniają moment przyjścia na świat Jezusa.
