Kim był święty Szarbel?
Jusuf Antun Machluf urodził się 8 maja 1828 roku w Bika Kafra – Liban. Powszechnie święty znany jest jako Szarbel Makhlouf lub z francuskiego „Charbel”. Komisja Konferencji Episkopatu Polski ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów podkreśliła jednak, że właściwym dla języka polskiego zapisem jest „Szarbel”.
Mężczyzna urodził się w ubogiej, chrześcijańskiej rodzinie i od dziecka wyróżniał się pobożnością, a także potrzebą bycia sam na sam z Bogiem. W szczególny sposób umiłował sobie Maryję. W 1851 roku wstąpił do klasztoru św. Marona w Annaja i przybrał imię Szarbela – męczennika z Edessy. Następnie ukończył studia teologiczne w klasztorze w Kafifan, a w roku 1859 otrzymał święcenia kapłańskie. Kolejne lata przebywał w klasztorze św. Marona.
Za zgodą przełożonych Szarbel spędził następne 23 lata w górskiej pustelni. Żył jak asceta, jadł jeden posiłek dziennie, spał maksymalnie 5 godzin. Podczas samotności całkowicie oddał się pracy, modlitwie i kontemplacji.
Wiele osób zastanawia się nad celem życia klauzurowego w XXI wieku. Podobno prawdziwe żyć to działać, używać, mieć. Kto normalny zamyka się w górskiej samotni i spędza tam prawie całe swoje życie? Codzienność św. Szarbela było wypełnione pracą, umartwieniami i kontemplacją Najświętszego Sakramentu. Życie zamknięte przed światem, otwarte przed Bogiem. 23 lata spędził w odosobnieniu i umarł. Czy to wszystko?
Nie, ta historia dopiero się zaczyna. Po pogrzebie o. Szarbela z jego grobu promieniowało niewytłumaczalne światło, a z ciała zaczął wydobywać się olejek. Do Szarbela ciągnęli nie tylko chrześcijanie, ale i muzułmanie. Wielu fascynowało także to, że ciało świętego mnicha nie ulegało jakiemukolwiek zepsuciu. Bóg dzięki „ukrytemu świętemu” nieustannie udziela ludziom wiele łask— podkreśla katolicki ksiądz Michał Marek z parafii św. Floriana w Żywcu.
Kogo i czego patronem jest św. Szarbel?
Święty Szarbel Makhluf jest przede wszystkim opiekunem ciężko chorych modlących się o uzdrowienie i Domów Modlitwy św. Charbela. To również patron:
- jedności,
- osób cierpiących,
- osób zmagających się z chorobami,
- kościołów i zakonów na całym świecie.
Zobacz też:
Jak i gdzie zmarł święty Szarbel?
Święty Szarbel zmarł w swojej mroźnej celi 24 grudnia 1898 roku, czyli w Wigilię Bożego Narodzenia. Podczas celebrowania Mszy Świętej, gdy wypowiadał słowa: „Ojcze prawdy. Oto Twój Syn - ofiara, aby Cię uwielbić. Przyjmij tę ofiarę”, dostał udaru mózgu.
Zobacz także:
Jego ciało pochowano w habicie na klasztornym cmentarzu. Warto dodać, że zgodnie z tradycją zakonu nie został zabalsamowany.
Relikwie Szarbela Makhlouf
Grób świętego Charbela Makhloufa znajduje się w Annaja. Po pogrzebie wydarzyły się tutaj niezrozumiałe zjawiska. Nad grobem pojawiła się niesamowita, naturalna poświata. Świetlna łuna utrzymywała się przez wiele tygodni. Wydarzenie obudziło tamtejszych mieszkańców i wywołało ogromne zainteresowanie. Sprawą zajęły się władze kościoła, podejmując decyzję o ekshumacji pochówku.
Okazało się, że ciało o. Szarbela nie uległo rozkładowi. Wyglądało tak samo, jak w dniu pogrzebu. Co więcej, z ciała wydobywała się ciecz. Po przebraniu zwłok i przeniesieniu do nowego sarkofagu, olej nadal sączył się z grobu i został uznany za relikwie.
W Polsce relikwie świętego Szarbela znajdują się m.in. w:
- Kościele św. Boromeusza w Warszawie,
- Kościele św. Krzyża w Krakowie,
- Sanktuarium św. Jana Pawła II Wielkiego w Krakowie.
Przeczytaj również:
Dokonania Świętego Szarbela
Na zakończenie Soboru Watykańskiego II (5 grudnia 1965 roku) papież Paweł VI ogłosił Szarbela błogosławionym, a 9 października 1997 roku kanonizował świętego z Libanu.
Szarbel (Sarbeliusz) Makhluf uznawany jest przede wszystkim za świętego licznych cudów. To przy jego grobie nieustannie dokonują się nawrócenia i uzdrowienia np. święty przywrócił do zdrowia ciężko chorą 56-letnią Libankę, która z powodu udaru mózgu dostała paraliżu lewej połowy ciała.
Kapłani uznają świętego za wzór duchowieństwa, mistrza pokuty i ascezy.
Dzień św. Szarbela
Dzień Świętego Szarbela na całym świecie obchodzony jest 24 lipca, ale nie w Polsce. W tym dniu polski Kościół wspomina św. Kingę – patronkę m.in. Królestwa Polskiego i Litwy. Z tego powodu to 28 lipca czczony jest święty Szarbel, czyli „święty Bogiem upojony”.
Podczas uroczystości odmawiana jest litania lub nowenna do Świętego Charbela i modlitwy w różnorodnych intencjach.
Modlitwa "Ojcze Charbelu"
Ojcze Charbelu dzieliłeś się z innymi pogodą ducha, życzliwym uśmiechem, serdecznym współczuciem. Prosimy Cię, módl się, abyśmy odkrywali skarby, którymi Bóg nas obdarzył, i pomnażali je przez hojne dzielenie się z potrzebującymi. Ojcze Charbelu, wybrałeś życie ubogie, pokorne i ukryte. Prosimy Cię, módl się, abyśmy nie przywiązywali się do tego co przemijające, i nie ulegali pokusom świata. Wymódl dla nas odwagę życia w prostocie i skromności, a zarazem zapał do głoszenia lepszego świata, zaczynając od siebie. Amen.
Modlitwa o cud do św. Szarbela
O wielki cudotwórco, święty Charbelu, który spędziłeś życie samotnie w skromnej i ukrytej pustelni, wyrzekając się świata i jego czczych przyjemności, a teraz królujesz w chwale świętych, w blasku Trójcy Świętej, wstawiaj się za nami. Oświeć nasze umysły i serca, przymnóż nam wiary i umocnij naszą wolę. Powiększ naszą miłość do Boga i bliźniego. Pomagaj nam czynić dobro i unikać zła. Broń nas od wrogów widzialnych i niewidzialnych oraz wspieraj nas przez całe nasze życie. Ty, który dokonujesz cudów dla błagających ciebie i uzyskujesz uzdrowienie z niezliczonych chorób oraz rozwiązanie wszelkich trudności, dla których po ludzku nie ma nadziei, spójrz na nas z miłosierdziem i, jeżeli jest to zgodne z Bożą wolą oraz dla naszego większego dobra, uzyskaj u Boga dla nas łaskę, o którą błagamy, ale przede wszystkim pomagaj nam naśladować twoje święte i cnotliwe życie. Amen. Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
Ikonografia chrześcijańska – św. Szarbel
Święty z Libii na każdej ikonografii chrześcijańskiej prezentuje się podobnie. Tradycyjny, ciemnobrązowy strój mnicha, kaptur na głowie, biała broda, czasami różaniec w ręku – oto święty Charbel. Zazwyczaj przedstawiany jest w pozycji frontalnej z zamkniętymi oczami. Całą uwagę odbiorcy skupia twarz starcy: skoncentrowana, spokojna, oddana miłości do Boga.
Inspiracją w tworzeniu dzieł z wizerunkiem o. Szarbela okazała się tajemnicza fotografia. 8 maja 1950 roku kilku misjonarzy wykonało zdjęcie przed pustelnią o. Charbela. Po wywołaniu fotografii okazało się, że na ilustracji znajduje się jeszcze jeden mężczyzna. Starsi zakonnicy rozpoznali postać, którą był o. Szarbel. Warto dodać, że za życia nikt wcześniej nie sfotografował świętego.
AdobeStock/Antoine
