Ewa Gawryluk

Pokonali wiele trudności. Różnicę doświadczenia zawodowego i popularności, która była, oczywiście, na korzyść Ewy. I różnicę wieku. Też na jej "korzyść". Jeśli coś zgrzytało w tym związku, to wyłącznie podczas spotkań z innymi ludźmi, którzy potrafili traktować Waldemara jak dodatek do żony. To już przeszłość. Może dlatego łatwiej mówić o takich sytuacjach tak szczerze.

GALA: Jakie jest pana pierwsze wspomnienie związane z panią Ewą?WALDEMAR BŁASZCZYK: Teatr. Poszedłem na przedstawienie "Miłości na Krymie" i zobaczyłem Ewę. Byłem zwykłym studentem, mogłem sobie wyłącznie popatrzeć na znaną aktorkę.
GALA: Poszedł pan ze względu na nią?WALDEMAR: Poszedłem na sztukę. Ale Ewa zrobiła na mnie takie wrażenie, że siadałem na widowni kilkakrotnie. Bardzo mi się podobała. Nadal mi się podoba i nadal sobie na nią patrzę, czasem mogę nawet podotykać (śmiech).
GALA: I co pan sobie myślał, tak siedząc w tym teatrze?EWA GAWRYLUK: Właśnie, może powiesz, co sobie myślałeś?
WALDEMAR: Że mi się podobasz i że pewnie musisz być bardzo fajna.
GALA: Mieliście wspólnego kolegę. Szykował pan jakiś plan? WALDEMAR: Nawet nie przyszło mi to do głowy. Wydawało się zupełnie nierealne. Ja, zwykły student, a tu piękna, znana aktorka. Kompletna przepaść. Żadnych planów, tylko czysty podziw!
EWA: Aż ja zobaczyłam zdjęcie z filmu "Autoportret z kochanką", w którym Waldek zagrał z Kasią Figurą, i pomyślałam sobie: "Aha, kolejny cwaniaczek z Warszawy dostał rolę po znajomości". Zresztą nawet miał taką minę na tym zdjęciu, taką cwaniaczkowatą.
WALDEMAR: I tak mi zostało do dzisiaj.
EWA: To prawda. Postanowiłam jednak obejrzeć film i bardzo mile się rozczarowałam, a ponieważ wiedziałam, że Waldek mieszka z moim kolegą Rafałem Mohrem, zadzwoniłam do niego i powiedziałam, że to świetny film i świetna rola, na co usłyszałam: "Sama mu to powiedz, dam ci go do telefonu". Podał mu słuchawkę. Podziękowałam i wyraziłam swoją opinię. To tyle.
GALA: Co pan poczuł? Zwaliło z nóg?WALDEMAR: Strasznie się zestresowałem i nie wiedziałem, co mam mówić, ale chyba nie było to nic strasznie głupiego, skoro się nie zraziłaś.
EWA: A potem to wszystko jeszcze długo się rozwijało i dojrzewało. Trzeba dodać, że obydwoje byliśmy wtedy w innych związkach. A poza tym byłam wtedy już dosyć znaną osobą i powiem szczerze: bałam się mediów. Bałam się, że zrobię krzywdę Waldkowi. O mnie się już mówiło. Natomiast on był tuż po szkole, na początku swojej zawodowej drogi i zaistnienie w gazetach w kontekście romansu ze starszą aktorką wydawało mi się niefortunne. Długo ukrywaliśmy nasz związek. Kiedy media odkryły, że się pobraliśmy, zaczęto mówić o gorącym romansie i szybkim ślubie, a my tak naprawdę od roku byliśmy już razem.
WALDEMAR: Ślub wzięliśmy po roku, choć o małżeństwie zaczęliśmy rozmawiać już po dwóch tygodniach bycia razem. Obydwoje po poprzednich związkach wiedzieliśmy, że lepiej sprawdzić, jak to jest, kiedy przychodzą zwykłe, codzienne problemy, kiedy trzeba kupić pastę do butów, iść po bułki, obudzić się rano bez makijażu zmęczonym czy wkurzonym. Więc zamieszkaliśmy razem. I kłóciliśmy się trochę na początku.
EWA: Nadal się kłócimy.
WALDEMAR: Ale już nie tak jak wtedy.
EWA: W każdym razie postanowiliśmy, że zaryzykujemy.
GALA: Czym ten związek różnił się od pani doświadczeń?EWA: Różnił się zasadniczo, bo przede wszystkim po raz pierwszy poczułam pewność, że to właśnie z tym człowiekiem chcę być. Nigdy wcześniej nie miałam takiego silnego wrażenia. Bo to się wie albo nie. Ja wiedziałam.
GALA: Baliście się tego, że różnica wieku między wami będzie w tym związku zbyt odczuwalna?WALDEMAR: Ta różnica jest widoczna jedynie w PESEL-u. Czasami zastanawiam się nawet, czy Ewa nie jest dla mnie za młoda (śmiech).
EWA: Często jestem pytana, czy nie boję się upływu czasu, bo jestem starsza od męża i przyjdzie taki moment, że będzie to coraz bardziej widoczne. Nie boję się.
WALDEMAR: Ewa ma poczucie humoru. Ostatnio opowiedziała mi kawał, kiedy to żona pyta męża: czy będziesz mnie kochał, jak będę już stara i brzydka? A on na to: tak, będę cię kochał, będę nawet do ciebie pisał.
GALA: Ktoś odradzał pani związek z młodszym mężczyzną? Mówił, że mężczyźni później dojrzewają...EWA: Waldek na szczęście zdążył dojrzeć, zanim go poznałam.
WALDEMAR: Oj, trochę mnie wychowałaś.
EWA: Nikt mi nic nie radził. Jestem od wielu lat na tyle samodzielną osobą, że sama podejmuję decyzje.
GALA: Może wręcz odwrotnie, może ktoś, na przykład koleżanki, zazdrościły pani młodszego mężczyzny?EWA: Koleżanki zaczęły mi zazdrościć w momencie, kiedy poznały Waldka i przekonały się, że potrafi o wszystko zadbać, jest czuły, opiekuńczy, sprząta, do niczego nie trzeba go zapędzać, bo sam robi wszystko.
WALDEMAR: Nie dodałaś, że świetnie prasuję.
GALA: Co pani najbardziej ceni w swoim mężu?EWA: Właśnie to, że przy nim nic nie muszę. Czuję stuprocentową akceptację. Również mojego wyglądu. Jeżeli ktoś ma wątpliwości co do tego, że starsza kobieta ma szansę czuć się atrakcyjna przy młodszym mężczyźnie, odsyłam do siebie.
WALDEMAR: Ewa jest bardzo pociągająca i nie chciałbym się zagłębiać w ten temat, choć gwarantuję, że miałbym wiele do powiedzenia.
EWA: Czuję się bezpieczna. Bo to nie jest kwestia wieku, tylko nazwijmy to "kultury płci". Kiedy mężczyzna jest starszy od kobiety, tak samo może oglądać się za młodymi dziewczynami. Taki nawyk jest zależny od człowieka, a nie od jego wieku.
WALDEMAR: To ty pokazujesz mi fajne dziewczyny, jak gdzieś idziemy, mówisz: "Zobacz jaka ładna".
EWA: Tak, bo jestem estetką. Prędzej odwrócę głowę za piękną kobietą niż za jakimś przystojniakiem, bo u mężczyzny to nie o wygląd chodzi...
GALA: Powiedział pan, że żona pana wychowała.WALDEMAR: Kiedyś byłem bardzo nerwowy, dzisiaj staram się nie być, bo żona nie lubi, jak taki jestem. Nauczyła mnie, żeby nie pić coca-coli, bo jest niezdrowa. Wielu rzeczy mnie uczy. Jest bardzo zdolna, bardzo piękna na zewnątrz i wewnątrz, jest dobrą aktorką, kucharką, świetnie się zajmuje dzieckiem.
GALA: Codziennie pani to wszystko słyszy?EWA: (śmiech) Tak, oczywiście.
WALDEMAR: Wczoraj nie umyła wanny.
EWA: Ale ty umyłeś.
WALDEMAR: Tak, zawsze myję, ale potem żądam zadośćuczynienia i tak zawsze wychodzę na swoje.
GALA: Wychowaliście się w podobnych domach? EWA: Nie. Zupełnie nie. W zasadzie od samego początku byłam nauczona samodzielności. Dawałam sobie radę. Tak było w moich poprzednich związkach. Wolałam wszystko za wszystkich zrobić, niż mówić komuś, co należy, jeżeli ten ktoś sam tego nie czuł. I dlatego kiedy spotkałam Waldka, któremu nic nie trzeba mówić, bo on po prostu wie, poczułam ulgę i pewność. WALDEMAR: Wywiad to jest taka rozmowa z psychologiem, prawda? Tylu nowych rzeczy można się o sobie dowiedzieć (śmiech). Rodzice zawsze bardzo mnie wspierali w tym, co robiłem, nawet jak nie do końca wierzyli, że mi się uda, to nigdy mi tego nie dawali odczuć. Poza tym zawsze wiedziałem, czego chcę, a jak nie wiem, to się pytam Ewy.
GALA: I wtedy tym bardziej pan wie, czego chce.WALDEMAR: O tak!
GALA: Co Marysia zmieniła w państwa życiu?WALDEMAR: Przewróciła nasz świat do góry nogami.
EWA: Ale wszystko było po kolei. Wzięliśmy ślub i po miesiącu zaszłam w ciążę.
WALDEMAR: Chciałaś szybciej.
EWA: Tak, ale jakoś nie dało rady.
WALDEMAR: Jak to nie dało rady? Źle o mnie mówisz. Muszę zaprotestować (śmiech). Ewa chciała szybciej mieć dziecko, ale pomyślałem sobie, że kiedy przeczyta później w gazecie, że pobraliśmy się, bo była w ciąży, będzie to dla niej trudne i przykre.
EWA: Byłam w takim biologicznym momencie swojego życia, że bardzo chciałam mieć dziecko. Natychmiast. Wyczytałam w różnych głupich gazetach, że mój wiek może mi już przeszkodzić w zajściu w ciążę. Na szczęście nie musieliśmy się starać jakoś specjalnie długo.
WALDEMAR: Tak, zresztą bardzo mile wspominam ten czas starania. Mogę nawet powiedzieć, że to był mój najwspanialszy czas (śmiech). Ale tak poważnie, to Marysia rzeczywiście przewróciła nasze życie. To był zresztą bardzo trudny okres dla naszego związku.
EWA: Mieliśmy poważne problemy finansowe. Przez ciążę wypadłam z rynku. I było nam bardzo ciężko.
WALDEMAR: Kiedy poznałem Ewę, szybko poczułem, że chcę mieć żonę, dziecko, rodzinę i kiedy to rzeczywiście nastąpiło, a przy tym zastała nas taka trudna sytuacja, odczuwałem duży stres. To była taka nasza pierwsza trudna próba.
GALA: Jak ją przeszliście?EWA: Kłóciliśmy się. Miałam huśtawkę hormonalną, z jednej strony dziecko i euforia, a z drugiej strony nie było co włożyć do przysłowiowego garnka. Dobrze, że dziecko karmi się piersią (śmiech).
GALA: Miała pani wtedy pretensje do męża, że nie stanął na wysokości zadania?EWA: Nie, nigdy nie miałam takich uczuć. Może dlatego, że zawsze miałam wbitą do głowy odpowiedzialność za samą siebie, to ja miałam stres, że nie zarabiam, czułam się, jakbym była niepełnosprawna, bo mam małe dziecko i nie panuję nad sytuacją. Nie było we mnie myśli, że to Waldek musi działać, że to on zawiódł. Zresztą nigdy nie wiązałam się z mężczyznami po to, żeby dali mi stabilizację materialną. Źle bym się czuła, gdybym miała dostawać od męża kieszonkowe.
WALDEMAR: Poza tym też nie siedziałem na kanapie, powtarzając: ?Boże, jak ciężko!?. Próbowałem jakoś dorabiać, jednocześnie sam wykańczałem nasze mieszkanie.
GALA: Kto rządzi w waszym domu?EWA: Finansami zdecydowanie Waldek, nie mam do tego głowy. Lubię zarabiać, ale nigdy nie wiem, ile mamy na koncie.
WALDEMAR: Wiem, ile mamy na koncie. Był jednak taki moment
w naszym życiu, że to Ewa zarabiała dużo więcej i utrzymywała dom. Nie była to dla mnie komfortowa sytuacja, choć moja żona nigdy nie wypominała mi, że to ona płaci rachunki. Poza tym miałem świadomość, że w tym zawodzie wszystko jest płynne, że za chwilę to ja mogę mieć więcej pracy i więcej zarabiać. Teraz powoli to się zaczyna wyrównywać. Ale Ewa nadal zarabia więcej, ale też więcej wydaje.
EWA: Wiedziałam, że to powiesz.
GALA: Usłyszał pan kiedyś, że ma starszą żonę, która pana utrzymuje?WALDEMAR: Nie, ani Ewa, ani nikt inny nigdy nie dał mi tego odczuć. To był mój wewnętrzny problem.
GALA: Czy czuł się pan kiedyś mężczyzną w cieniu swojej żony?
WALDEMAR: Ewa nigdy nie dawała mi tego odczuć. Spełniałem się jako mąż i ojciec, a im mniej miałem pracy, tym więcej energii poświęcałem Marysi. Zdarzały się oczywiście sytuacje, gdy ktoś nas gdzieś razem zapraszał i kompletnie nie zwracał uwagi na moją osobę. Nie były to komfortowe sytuacje, ale zawsze tłumaczyłem to sobie brakiem kultury osób zapraszających.
GALA: Mąż panią rozpieszcza?EWA: Często. Wczoraj dostałyśmy z Marysią tulipany. Bo tu są w domu dwie kobiety i o obydwie trzeba zadbać, bo inaczej jest zawiść, zazdrość i zgrzytanie zębami.
WALDEMAR: Tak, teraz wszystko musi być podwójnie. Jak chcę przytulić Ewę, to pojawia się od razu też i Marysia.
EWA: To jest córeczka tatusia, etap przylepki mamusi mamy za sobą.
GALA: Trzeba dbać o miłość, taką już sprawdzoną i raz daną? EWA: Pewnie. Trzeba ją pielęgnować. Ktoś powiedział, że kobiety kochają uszami, lubią słyszeć słowa, które świadczą o tym, że się jeszcze podobają. Waldek ma w tej kwestii gadane. Nie mogę narzekać.
WALDEMAR: Przygotowuję się do tego. Zapisuję i potem wiem, co powiedzieć. Poza tym mam przyjaciela, Cezarego Harasimowicza, który jest najlepszym polskim scenarzystą i pisarzem. Jak jestem w kłopocie, to dzwonię do niego i on zawsze podrzuca mi coś odpowiedniego.
EWA: Trzeba szanować człowieka, nie można traktować kogoś jak stare kapcie, bo miłość zaniknie, zgasną emocje i namiętność.
WALDEMAR: Aby zasłużyć na szacunek tego drugiego człowieka, to też trzeba coś za sobą nieść. Dbać o siebie fizycznie i psychicznie.
EWA: To jest kwestia naszej kultury. Akceptujemy inność partnera, o ile ona nie uwiera na tyle, że nie sposób z tym żyć. Nie można zmieniać drugiego człowieka tak, żeby pasował do naszych marzeń. Ważne jest, żeby mieć swoje światy, swoje sprawy.
WALDEMAR: I po siedmiu latach małżeństwa nadal mieć o czym ze sobą rozmawiać.