Adam Makowicz urodził się w 1940 roku w Czechach, w polskiej rodzinie mieszkającej na Śląsku Cieszyńskim. W 1946 roku razem z rodzicami powrócił do Polski. Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzielała mu jego matka, pianistka i śpiewaczka, szybko jednak trafił do szkoły dla dzieci uzdolnionych muzycznie w Rybniku, do klasy fortepianu prof. Karola Szafranka.
Zafascynowany jazzem, pianista już jako nastolatek porzucił szkołę i przeniósł się do Krakowa, gdzie w 1962 roku wraz z Tomaszem Stańką, Makowicz utworzył grupę „Jazz Darings”, którą obecnie uważa się za pierwsze europejskie combo jazzowe. Wśród współpracujących z nim w tych latach artystów byli między innymi Andrzej Kurylewicz, Zbigniew Namysłowski, Jan Ptaszyn Wróblewski, Urszula Dudziak, Wojciech Młynarski.
W 1977 roku, z rekomendacji Benny Goodmana oraz popularyzatora jazzu Willisa Conovera, otrzymał od legendarnego producenta John Hammond zaproszenie na dziesięciotygodniowe tournee po USA, w trakcie którego Makowicz nagrał dla CBS Columbia solową płytę zatytułowaną "Adam". Powróciwszy do Stanów w 1978 roku osiadł tam na stałe. Koncert poświęcony pamięci Errolla Garnera w nowojorskiej Carnegie Hall i występy w klubie Cookery na Greenwich Village otworzyły mu drogę do światowej kariery. Występował z takimi gigantami jazzu jak: Benny Goodman, Herbie Hancock, Earl Hines, Freddie Hubbard, Sarah Vaughan, Teddy Wilson, George Shearing, George Mraz, Al Foster, Jack DeJohnette, Charlie Haden. Wśród orkiestr i zespołów, z którymi występował jako solista znalazły się: National Symphony of Washington, London Royal Philharmonic Orchestra, Moscow Symphony Orchestra, Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie, Chester String Quartet, Amici String Quartet, Orkiestra Kameralną „Amadeus”, Orkiestra Polskiej Filharmonii Kameralnej, Kwartet „Wilanów”.
Z Chopinem łączy go więź szczególna. Jak sam wyznaje, „nasiąkł” jego muzyką w młodości i czuje ją „po jazzowemu” jak nikt inny. Jego amerykańska płyta z jazzowymi interpretacjami utworów Chopina i koncerty takie jak ten odbywający się w ramach festiwalu Jazz Jamboree 2010 są tego najlepszym dowodem.
Janusz Olejniczak urodził się w 1952 roku we Wrocławiu. Studiował w Warszawie i Łodzi pod kierunkiem prof. Luizy Zalewskiej, Ryszarda Baksta i Zbigniewa Drzewieckiego, w Paryżu w klasie Konstantego Schmaelinga i w Szwajcarii u Witolda Małcużyńskiego. Dyplom Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie uzyskał w 1974 roku pod kierunkiem Barbary Hesse-Bukowskiej, by w kolejnych latach kontynuować naukę u Wiktora Mierżanowa w Warszawie i Paula Badury-Skody w Essen. Był najmłodszym laureatem VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1970 roku. Został także nagrodzony na Międzynarodowym Konkursie im. Alfreda Caselli w Neapolu.
Artysta koncertuje w Europie, Ameryce Północnej i Południowej, Azji i Australii w najsłynniejszych salach koncertowych, takich jak Filharmonia Berlińska, Teatro Colón w Buenos Aires, Salle Pleyel w Paryżu, Suntory Hall w Tokio, Lincoln Center w Waszyngtonie, Tonhalle w Düsseldorfie, Concertgebouw w Amsterdamie. Przez cztery lata był wykładowcą Akademii Muzycznej w Krakowie, wielokrotnie zasiadał w jury konkursów pianistycznych i dawał lekcje mistrzowskie poza granicami kraju – w Kanadzie, Japonii, Kolumbii oraz w Akademii Mozartowskiej.
W swoim repertuarze skupia się głównie na dziełach Chopina, Bacha, Schuberta, Schumanna i Liszta. Znakomite przyjęcie zyskały także jego interpretacje repertuaru współczesnego: Debussy’ego i Ravela, Prokofiewa i Messiaena oraz Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara i Witolda Lutosławskiego. Chętnie bierze udział w wykonaniach muzyki kameralnej: nagrywał ze Stefanią Toczyską, Olgą Pasiecznik, i Andrzejem Bauerem, występował z zespołami pod dyrekcją Witolda Rowickiego, Kazimierza Korda, Jerzego Maksymiuka, Marka Mosia, Jacka Kaspszyka, Marka Pijarowskiego, Charles’a Dutoit, Grzegorza Nowaka, Andrzeja Markowskiego i innych. W ostatnich latach koncertuje i nagrywa na instrumentach z epoki (Érard i Pleyel). W ramach festiwalu „Chopin i jego Europa” wystąpił z Orkiestrą XVIII Wieku Fransa Brüggena oraz Orchestre des Champs-Élysées pod dyrekcją Philippe’a Herreweghe.
Obok szerokiego repertuaru chopinowskiego (Polskie Nagrania, Tonpress, Muza, Wifon, Opus 111, Camerata, Sony Classical, Selene, CD Accord, Bearton) Janusz Olejniczak nagrywa także m. in. dzieła Rameau, Mozarta, Schuberta, Prokofiewa, Kilara, Góreckiego. W dowód uznania dla wybitnych interpretacji muzycznych czterokrotnie otrzymał nagrodę „Fryderyka”.
O swoich interpretacjach muzyki Chopina tak mówi: „Chopin nie znosi rutyny, trzeba go odczuwać wciąż na nowo, łączyć dojrzałe przeżycie ze spontaniczną emocją. Dlatego muzyka Chopina jest bardzo trudna do grania, ale kiedy znajdzie się odpowiedni klucz do niej, nie ma większej satysfakcji, niż granie Chopina.” (cytat za portalem culture.pl)
"CHOPIN NA JAZZOWO"
ADAM MAKOWICZ
JANUSZ OLEJNICZAK
28 listopada 2010 r.
Filharmonia Narodowa, Godz. 19:00
