Coraz młodsze dzieci zapadają na depresję – alarmują psychologowie. Ostatnio na problemy emocjonalne dzieci zwróciła publicznie uwagę księżna Kate. – Nie mamy oporu, aby skorzystać z pomocy lekarza, kiedy dziecko złamie rękę. Nikt nie powinien się wstydzić, aby zasięgnąć porady medycznej w kwestii zdrowia psychicznego – powiedziała podczas konferencji żona księcia Williama. Jej słowa poparte są wiedzą – księżna jest bowiem patronką organizacji charytatywnej Place2Be, która zajmuje się maluchami cierpiącymi na schorzenia psychiczne. Co zrobić, aby nie przegapić sygnału, że z naszym dzieckiem dzieje się coś złego? Na co zwrócić uwagę? I w jaki sposób zareagować? Na te pytania odpowiada psycholog dziecięcy Monika Perkowska.

Gdy twoje dziecko jest apatyczne, ma wyraźnie obniżony nastrój

Prawdopodobnie wydarzyło się coś, o czym nie wiesz, a dziecko myśli, analizuje i próbuje samo uporać się z jakimś kłopotem.Jest apatyczne. Inne niż zwykle. Taki stan trwa kilka dni, ok. tygodnia. To dla rodzica sygnał, że trzeba zacząć drążyć temat. Najpierw pytasz dziecko, co się stało. Pamiętajmy: pytania muszą być szczegółowe, np.: „Czy ktoś powiedział ci coś niemiłego?”, „Czy ktoś podniósł na ciebie głos?”. Zadajemy je nie w biegu i nie przy innych osobach. Niezależnie od odpowiedzi udajemy się do przedszkola lub szkoły i pytamy opiekuna, czy w grupie nasza córka/syn zachowuje się podobnie dziwnie. Nie zostawiamy tematu, dopóki nie dojdziemy do tego, co się wydarzyło. Owszem, dziecko, tak jak dorosły, może mieć gorszy nastrój, ale ten gorszy nastrój nigdy nie trwa kilka dni z rzędu, jeśli dziecko nie ma konkretnego powodu do zmartwienia.

Gdy twoje dziecko staje się agresywne, ma wybuchy złości

Najprawdopodobniej musi wyładować frustrację. Zauważyłaś, że dziecko nagle zaczyna podnosić głos, wpada w histerię, czyli nie kontroluje emocji. Musisz poszukać źródła frustracji. Powiedz dziecku wprost, że widzisz, że jest zdenerwowane, i musisz wiedzieć, co się kryje za tą złością. Zdarza się, że sprawdzają się już proste pytania: „Dlaczego jesteś zła/y?". Jeśli jednak rozmowa nie pomoże, jeśli tylko poczujemy, że nie jesteśmy już wystarczająco kompetentni (każdy rodzic ma swoją granicę kompetencji), skorzystajmy z fachowej pomocy. Ataki złości zazwyczaj niosą za sobą złe konsekwencje. Ponadto agresja naszego dziecka często jest odpowiedzią, reakcją na agresję, której ktoś dopuścił się wobec niego. Ustalenie, czy tak jest, będzie kluczowe, jednak to powinniśmy pozostawić psychologowi.

Gdy twoje dziecko ma tajemnice, czujesz, że coś przed tobą ukrywa

Stopniowo w jego świecie rówieśnicy zaczynają grać dużo większą rolę niż rodzice. To jest proces naturalny, ale warto nie przegapić momentu, gdy dziecko zaczyna się oddalać. Musimy też się postarać, aby od samego początku pozostawać częścią jego świata. Ono teraz prawdopodobnie nie chce z tobą rozmawiać, nie będzie chętnie odpowiadało na twoje pytania, ale nie przejmuj się tym na wyrost. To, co możesz zrobić, to zadbać o poznanie jego rówieśników, przyjaciół. Zgadzaj się, a nawet namawiaj, aby koledzy i koleżanki przychodzili do waszego domu. Pozwól im nocować, jeśli twojemu dziecku na tym zależy. Poznawaj jego nowy świat, a nie krytykuj. To jedyna metoda, aby z dorastającym dzieckiem pozostać blisko. Wtedy masz większą szansę na kontrolowanie jego ruchów, poczynań i ewentualnych tajemnic.

Zobacz także:

Gdy twoje dziecko ma problem z jedzeniem

Kłopoty dotyczące odżywiania to często pierwsze symptomy stresu. To może być stres typowo szkolny, czyli strach przed klasówkami, testami lub kłopoty z rówieśnikami. Dziecko może powiedzieć ci, że się boi chodzić do szkoły, że odczuwa lęk. Jednak dość często rodzicowi trudno jest ustalić, na ile dziecko rzeczywiście ma tego typu odczucia, a na ile być może próbuje rodzicem manipulować, aby coś ugrać. Dlatego warto zaprowadzić malucha np. do szkolnego psychologa. Jednak jest jeszcze cała pula zachowań związanych z zaburzeniami odżywiania i wbrew pozorom wcale nie dotyczy jedynie dziewczynek. Niestety, ten problem dotyka coraz młodszych dzieci. Jeśli tylko zauważymy, że dziecko choćby raz czy dwa schowało jedzenie, mówiąc nam, że zjadło, to już jest sygnał alarmowy.

Sygnałem alarmowym jest też utrata masy ciała, częste wchodzenie na wagę, przeglądanie się w lustrze z dezaprobatą, nagłe i intensywne zainteresowanie sportem. Jakiekolwiek komentarze, że koleżanka czy kolega są okropnie grubi. To wszystko może być sygnałem, że nasze dziecko stąpa po grząskim gruncie, a od tego do anoreksji i bulimii już bardzo blisko. Warto wiedzieć, że tego typu zaburzenia dotyczą częściej dzieci tzw. perfekcyjnych rodziców. Takich, którzy zwracają uwagę na każdy szczegół, bo dziecko już od najmłodszych lat wszystko powinno robić idealnie.

Gdy twoje dziecko ma problem ze snem

Problemy z zaśnięciem, które zdarzają się raz na jakiś czas, nie powinny cię martwić. Koniecznie zwróć się jednak do specjalisty, gdy to okaże się chroniczne (ciągnie się np. kilka czy kilkanaście dni z rzędu). Może bowiem się okazać, że twoje dziecko nękają stany lękowe.