Te zaburzenia odżywiania mogą skończyć się dla nas tragicznie [OKIEM EKSPERTA]

Aby zdiagnozować np. jadłowstręt psychiczny (Anorexia Nervosa) musi nastąpić celowa utrata wagi, często (ale nie koniecznie) do poziomu niedostatecznej masy ciała (zwykle przyjmuje się BMI≤17). Osoba z tym zaburzeniem odmawiając sobie konsekwentnie jedzeni, w końcu traci w ogóle apetyt. Niewystarczająco więc odżywia organizm, co skutkuje w dłuższym czasie znacznym pogorszeniem stanu zdrowia. Liczy kalorie, kontroluje posiłki, nadmiernie ćwiczy. Towarzyszy temu bardzo silna obawa o wzrost wagi i głodzenie się poprzez nadmiarową kontrolę wagi, aby nie poszła w górę (wymioty, środki przeczyszczające, zjadanie nasączonych wacików). Występują zniekształcenia w obrazie własnego ciała (postrzeganie bardzo negatywne) zarówno w kwestii masy ciała jak i jego kształtu oraz przecenianie znaczenia swojego wyglądu. Temu zaburzeniu towarzyszy perfekcjonizm, cechy osobowości anankastycznej, bierno-zależnej, histrionicznej i maksymalna kontrola nad tym co jem i co robię, wszystko kręci się w okół niedostatecznie małej wagi. Często osoby te pochodzą z rodzin, gdzie występują nieprawidłowe relacje zarówno pomiędzy rodzicami jak i w relacji rodzic-dziecko. Występuje sztywność relacji, często z dominująca, agresywna matką. Osoby te nie mają wpływu na nic i jedzenie staje się pierwszą i nierzadko jedyną strefą w życiu, którą mogą same kontrolować.

Innym zaburzeniem odżywiania jest żarłoczność psychiczna (Bulimia Nervosa). Bulimia to balansowanie pomiędzy głodzeniem się, objadaniem się oraz zachowaniami kompensacyjnymi mającymi zapobiec wzrostowi wagi np. wymioty, przeczyszczanie, etc. Osoba chora na bulimię również przecenia znaczenie własnego wyglądu i stara się go kontrolować, jednak występują nawracające epizody objadania się, które charakteryzują się obiektywnie dużą ilością zjedzonego jedzenia (nawet do 10 tys kalorii) oraz poczuciem braku kontroli. O ile przy anoreksji kontrola jest na 100% i podlega jej absolutnie każdy aspekt, tak przy bulimii w trakcie napadu, mamy  kompletną utratę kontroli, a następnie próbę odzyskania jej poprzez ekstremalne zachowania kompensacyjne tkj. wymioty, mające na celu szybkie oczyszczenie organizmu. Osoby cierpiące na bulimię mają trudności w samoregulacji i samokontroli, towarzyszy im niestabilność emocjonalna, niska samoocena i często brak poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie. Brakuje im akceptacji, a jedzenie staje się substytutem bliskości z rodzicami. Bulimia wiąże się z zajadaniem emocji, a zajadanie ich zbyt dużą ilością jedzenia niesie za sobą niebezpieczeństwo pęknięcia ściany przełyku lub żołądka. Jeżeli w wymiotach odnajduje się ślady krwi, to zalecane jest natychmiastowe udanie się do szpitala. Badania pokazują, że mogą występować genetyczne predyspozycje do bulimii w postaci niedoczynności prążkowia. Bulimia również ma 4 stopnie ciężkości: łagodny, umiarkowany, ciężki i bardzo ciężki.

To, co odróżnia bulimię od napadowego objadania się, które jest kolejnym zaburzeniem odżywiania, to brak zachowań kompensacyjnych (wymiotów). Tutaj również występują powtarzające się epizody spożywania obiektywnie dużej ilości jedzenia w krótkim czasie, któremu towarzyszy poczucie braku kontroli oraz nieustanne poczucie winy, wstydu i wstrętu. Pacjenci zazwyczaj objadają się w samotności i tak jak w bulimii zajadają emocje.

Ostatnia i najpowszechniejsza kategoria to zaburzenia odżywiania inaczej nieokreślone. Dotyczy ona osób, które na przestrzeni czasu migrują między diagnozami, lub mają objawy poszczególnych zaburzeń, ale nie spełniają wszystkich kryteriów diagnostycznych lub nasilenie objawów jest niższe niż zakładane w powyższych zaburzeniach.