Właściwa jej nazwa to choroba Leśniowskiego-Crohna, bo pierwszy raz została odkryta przez polskiego lekarza Antoniego Leśniowskiego w 1904 roku. Dokładniejszych badań dokonał kilkadziesiąt lat później Burrill Bernard Crohn. Niestety najczęściej nazwisko polskiego lekarza jest pomijane,a choroba nazwana została chorobą Crohna.
Choroba Leśniowskiego-Crohna to zapalna choroba jelit, czasem obejmująca też żołądek, a także przełyk i usta. Objawia się to bólami brzucha i biegunkami, a także podwyższona temperaturą ciała oraz występującą w stolcu krwią lub śluzem. Choroba ta może samoistnie się wyciszać i powracać nawet przez kilka lat.
Przyczyna tej choroby nie jest znana. Prawdopodobnie wpływ maja nasze geny i mikroflora jelitowa. Schorzenie rozwija się kiedy u osób podatnych nastąpi upośledzenie mechanizmów immunologicznych. Co najgorsze zachorowalność na chorobę Leśniowskiego-Crohna zwiększa się dwukrotnie co 10 lat. Dotyka ona zarówno dorosłych jak i dzieci.
Aby postawić odpowiednią diagnozę lekarz kieruje pacjenta na badania gastroskopii i kolonoskopii, badania krwi oraz tomografie komputerową. W czasie badania można rozpoznać wrzodziejące zapalenia jelita, wyrośla i ropnie. Czasem choroba ta ma też powikłania w postaci problemów skórnych, dróg moczowych czy problemami z oczami i stawami.
Leczenie tej choroby nadal jest trudne i trwa bardzo długo. Stosuje się tu leki przeciwzapalne i immunosupresyjne. Chorym w okresie nasilenia zaleca się dietę bogatą w probiotyki, potrawy o półpłynnej konsystencji i ubogą w tłuszcze, cukier, laktozę i błonnik. Ważna jest także odpowiednia suplementacja witaminami z powodów ubytków spowodowanych biegunką.
Niestety całkowite wyleczenie choroby Leśniowskiego-Crohna nie jest jeszcze możliwe. Na dzień dzisiejszy lekarze skupiają się na jej wyciszeniu i złagodzeniu objawów.
